Eén dag voordat Jurgen (56) en Wil (55) op vakantie gingen, gaven ze de sleutel aan buurvrouw Thea Bilars. „Ze gingen wel vaker naar deze plaats in Spanje. Ik wenste ze nog een fijne vakantie. Ze zouden komende week thuiskomen.”

Maar Jurgen en Wil komen niet meer thuis. Dinsdag werd bekend dat een Nederlands echtpaar is verdronken in zee bij de Spaanse badplaats Torrevieja in Allicante. Het bleek te gaan om Jurgen en Wil. Hij raakte door de sterke stroming in de problemen, zij schoot hem te hulp. Omstanders haalden de twee uit het water, maar het mocht niet meer baten.

Kliko

„We lopen de deur niet bij elkaar plat, maar als er wat is helpen we elkaar” vertelt een aangeslagen Thea. „Wil zei nog: ’Als er wat is kun je er in.’ ”

(Tekst gaat door onder de foto)

Toen Thea dinsdag de kliko buiten wilde zetten kwam ze de dochter tegen. In tranen.

„Zij vertelde me dat haar ouders er niet meer zijn, dat ze zijn verdronken. De politie had haar uit de klas gehaald om het nieuws te vertellen. Verschrikkelijk! Wij allebei huilen. Even later kwam mijn man thuis. Hij had net gehoord dat een Nederlands echtpaar in Spanje was verdronken.”

De dood van het Grootebroeker echtpaar dompelt de gemeenschap in rouw. Aan de Overstort hangen veel vlaggen halfstok. „Dat is het enige wat je nog voor ze kunt doen” zegt overbuurman Brenno Hiemstra. Hij woont nog niet zo lang aan de Overstort. „En toen kwam corona. Afgelopen zomer hebben we met een paar buren een buurtfeest gehouden. Daar ontmoette ik ze, een aardig echtpaar, vriendelijk.”

(Tekst gaat door onder de foto)

Buurvrouw Van Luxemburg van de hoek kende het overleden stel niet heel goed. Alleen van gedag zeggen. „En ik heb ze ontmoet op het buurtfeest, deze zomer. Vriendelijke mensen. Verschrikkelijk als zoiets gebeurt. Zo tragisch.”

Overbuurman Brenno wist niet dat ze op vakantie waren. „Je spreekt elkaar op straat, zegt goedemorgen. Je merkt wel: ’He, ze zijn er niet. En nu denk je ineens: ’Ze zijn er niet meer.”

Ook Thea is geschokt. „Het was zo’n leuk stel, heel behulpzaam en ook lekker gek. Altijd grapjes maken. Hij was een forse man maar met een klein hartje, een gevangenisbewaarder. Deed alles voor je. Ze liepen hier altijd met de hond, die zit nog in de opvang. En ze hebben maar één dochter, dan denk je toch: ’Hoe moet dat?’ Iedereen is er hier in de buurt kapot van. Ze waren altijd goedlachs, hadden veel vrienden hier in de buurt.”

Voor Thea voelt het nog onwerkelijk. „Ik heb van de dochter begrepen dat het nog heel lastig is om ze naar Nederland te halen, maar zodra we weten wanneer de uitvaart is, willen we met de buurt bloemen sturen. Ik ga ook een kaart halen voor de buurt, je wilt haar toch ondersteunen. Het is bij mij nog niet echt geland. Het voelt ze onwerkelijk, je verwacht toch dat ze ieder moment thuis kunnen komen.”