Jenny is inmiddels acht jaar met Sander. Dat hij nog vaak over zijn ex praatte, zat haar al dwars. En dat hij in de rouw is nu zijn ex is overleden, kan ze helemaal moeilijk accepteren. Mag ze hem dit kwalijk nemen?

Jenny (32): „Toen ik bij het bedrijf kwam werken, waar Sander de techniek regelde, vielen we als een blok voor elkaar. Hij was knap, hij had humor en hij was gezellig. En dat hij handig was, vond ik stiekem ook wel leuk. Hij woonde destijds samen met A., maar hij benadrukte bij ons eerste gesprek al dat die relatie eigenlijk allang voorbij was. Het was voor hem alleen nog een kwestie van een ander huis zoeken, zei hij. Na een paar spannende weken, was ik zó verliefd, dat ik hem aanbood om bij mij in te trekken. Dat deed hij. We hebben het al jaren goed met elkaar, maar ik kan het niet goed hebben dat hij nog altijd met zijn ex verbonden lijkt.

Zo schoot hij haar altijd te hulp als er klusjes in haar huis gedaan moesten worden. Een klemmende deur? Een haperend zonnescherm? Ze hoefde maar te bellen en hij stapte met zijn gereedschapskist in de auto. Ook al had ze intussen een nieuwe vriend, ze bleef hem bellen. Was het niet voor praktische dingen in huis of tuin, was het wel met vragen op het emotionele vlak. Gedoe met haar moeder, bijvoorbeeld. Of tegenslag op haar werk. Sander moest het aanhoren. Want hij kan zo goed luisteren, zei ze dan.

Omdat ik zeker weet dat het goed zit tussen Sander en mij en omdat hij hooguit een uurtje bij haar bleef, heb ik nooit getwijfeld aan zijn trouw. En trouwens: haar nieuwe vriend is een aardige - en betoverend mooie - jongen. Dus er was voor mij geen reden argwaan te hebben. Ze zou echt wel van Sander afblijven. En hij van haar. Maar toch zat het me dwars dat hij nooit volledig afstand van haar nam. Het leek alsof er altijd nog een onzichtbaar lijntje was, tussen die twee.

Inmiddels hoef ik helemaal niets meer te vrezen, want ze is er niet meer. Na een zware ziekteperiode van een paar maanden overleed ze. Het greep Sander meer aan dan ik me ooit kon voorstellen. Hij was dagenlang stil en in zichzelf gekeerd. Nadat ik hem aanmoedigde om daarover te praten, vertelde hij dat hij meer in de rouw was dan hij wilde toegeven. Uit liefde voor hem, heb ik hem getroost. Maar met gemengde gevoelens. Want ik begreep niet dat hij zo triest kon zijn om een ex die hij zelf jaren geleden de rug had toegekeerd.

Mijn zus zegt dat ik blij moet zijn met een vriend met zo’n diep gevoelsleven. En dat mannen met zo veel emoties zeldzaam zijn. Maar ik weet niet goed wat ik moet met zijn verdriet.

Ik begrijp dat haar overlijden hem aangrijpt, maar schrik er toch van dat hij al zo lang zo van de kaart is. Hij is toch al acht jaar bij haar weg? En hij koos toen toch heel bewust voor mij? Mag ik hem daarom kwalijk nemen dat hij nu al weken van slag is? Eerlijk gezegd voelt zijn verdriet om haar een beetje als ontrouw aan mij. Of ben ik daarin onredelijk?”