Het is de wedstrijd zaterdag tussen de jongens onder 12 van SVIJ uit IJmuiden tegen Allianz onder 12. De wedstrijd wordt geleid door Onno Velzel, clubman en vader van een van de SVIJ-spelers.
Als de wedstrijd bijna halverwege is, moet hij voor het eerst serieus ingrijpen. Een tackle van achteren wordt bestraft met een vrije trap voor Allianz. Als er niet veel later een opstootje dreigt te ontstaan, maakt hij met zijn handen duidelijk dat hij degene is die bepaalt wat er gebeurt. ,,Geen flauwekul jongens, lekker voetballen.”
In de rust vertelt Onno dat het hem de ene wedstrijd makkelijker afgaat dan de andere. ,,Vandaag gaat het er gemoedelijk aan toe, hoef ik weinig te fluiten. Maar als we bijvoorbeeld tegen buurman Stormvogels spelen, is de sfeer meestal wat feller. Dan staan er ook meer ouders langs de lijn en heb ik het gewoon drukker.”
Hij benadrukt dat hij de strengste niet is. ,,Als iemand zegt dat ik iets niet goed heb gezien, kan ik dat wel hebben. Als er maar niet gescholden wordt.”
Of het bij hem weleens uit de hand is gelopen?
,,Nee, nog nooit. Ik heb weleens een gele kaart uitgedeeld, maar dat was het dan ook wel.”
Steentje bijdragen
Ambitie om hogerop te komen, heeft de IJmuidense scheidsrechter niet. ,,Ik hoef het niet zo ver te schoppen”, zegt hij met gevoel voor beeldspraak. ,,Dit is prima zo: clubscheidsrechter. Ik doe ook alleen de thuiswedstrijden.”
Geen carrière dus. ,,Ik doe het, omdat het nodig is. De club zit omhoog en ik wil graag een steentje bijdragen, zo moet je het zien.”
Hij neemt een slok van zijn thee en lacht. ,,Zo ontzettend leuk vind ik het ook niet, dat fluiten. Maar als ik eenmaal bezig ben, gaat het wel. Een paar wedstrijdjes fluiten is voor mij in feite een mooie training. Heb ik toch weer een paar kilometertjes gelopen.”
